Lijflied week 6 ~ Coffee

Welkom thuis
Koffietijd. Het welkome gevoel van thuis en ‘gezelligheid’. Het wordt overal geschonken. Bij de aanvang van samenkomsten of verjaardagen. Misschien is koffie (& thee) wel een landingsplaats. Een vorm van welkom heten, geruststelling vinden als je ergens komt. Comfort. Koffie schenken uit liefde, een rustplaats vinden als je ergens op visite bent. Het ontvangst, het samenzijn. Koffie & thee zijn een verbindingsfactor. Het heeft ook een makkelijke uitnodiging naar de ander, ‘zullen we even samen een bakkie doen?’. Dat bakkie doet me ook denken aan de term ‘een bakkie troost’. Hoe koffie & cake de aanleiding zijn voor luchtigheid na een uitvaart, terwijl het in mijn optiek juist de boel kan verzwaren. Met uitgelopen rode gezichten buigen we ons over een bakkie troost met een koekje of cake, en doet ons voor even weer landen en leidt ons af van waar we eigenlijk voor kwamen. 

Wat proef ik eigenlijk van koffie?  Eerlijk gezegd vind ik de geur van koffie lekkerder dan de bittere tonen in de mond. Daarom verleng ik mijn koffie met de zoete smaak van opgeklopte melk en geniet ik van het luchtige gevoel ervan. Het geeft me een gevoel van thuis en doet me denken aan vroeger. De dagen dat het huis gevuld werd met koffiegeur waren de dagen dat we allemaal thuis waren. Mijn vader was de enige die koffie dronk. Ik weet nog hoe ik als klein meisje speelde met de koffie boontjes en ze mocht malen in de oude koffiemolen aan de muur. Die geur zal ik nooit vergeten, die komt altijd weer bij me boven, die geur van een lieflijk en veilig thuis. 

Koffiebonen 
De herinnering aan de koffieboontjes uit mijn jeugd bracht me bij de gedachte aan de uitdrukking: Boontje komt om zijn loontje. Het spreekwoord werd geboren uit een sprookje over een koffieboontje en het betekent dat iedereen die iets verkeerds doet, daarvoor uiteindelijk zijn verdiende straf krijgt. 
Ach, het leven van een koffieboon is toch ook een ware beproeving. De vrucht van de koffieplant is een steenvrucht, een vrucht met een harde pit. Koffiebonen zijn dus eigenlijk de zaden van de koffiebes. Het zaad, de pit, lijkt op een boontje, vandaar dat deze zijn naam de dragen kreeg. De koffieboon doormaakt een heel proces. Een proces van afzien als je het mij vraagt. Als zaad groeit hij beschermd op in een zachte vrucht, om vervolgens uitgekozen, ontveld, gedroogd, geroosterd en gemalen te worden. Wat een marteling eigenlijk, als je daar over na denkt! 

Vasten is voor mij een oefening in loslaten. Het loslaten van vaste gewoontes, van verslaving, van gedachteloosheid. Vasten is iets laten om die lege plek met iets van waarde te laten vullen. Ware verzadiging. Het is een vorm van bewustwording. Dingen met aandacht doen. Kiezen. Wat neem ik tot mij, wat laat ik staan.
Vergeef me de vergelijking, maar de gemartelde koffieboon was voor mij een duidelijke knipoog van hoe ik mijn vastentijd mag invullen. Het bracht me weer op een vreemde manier tot de kern van het evangelie. Wij schenken graag koffie uit liefde. Om de ander welkom te heten, of om troost te bieden. Jezus schonk geen koffie, maar hij dronk wel de bittere inhoud van de beker. Hij schonk ons Zijn liefde. Bij Hem was het het andere uiterste van ‘boontje komt om zijn loontje’. Hij die zonder zonde was, droeg de straf van anderen. Wij, die schuldig zijn, mogen ons daar aan vast houden, onze handen warmen door ze te vouwen in gebed.

Na het lijden dat hij moest doorstaan,
zag hij het licht en werd met kennis verzadigd. 
~ Jesaja 53:11a ~

Moet je echt iets tot je nemen om de goedheid er van te proeven? Kan enkel de geur alleen al verzadigend werken? De Heer-lijke geur van verse koffie in de ochtend. Deze tijd van vasten vraagt mij om een lijflijke reset. Mijn gedachten verplaatsen, van wolkjes melk naar dat wat mij echt verzadigd. Ik hoop op meer helderheid, wat inzichten over de fase waarin ik mij nu verkeer.

Vandaag is het Valentijnsdag en vieren wij als gezin de verjaardag van één van onze kinderen. Onze liefde kreeg in onze zoon een vaste en tastbare vorm. Het laten staan van koffie zal de feestvreugde niet bedrukken. Het is de liefde die we vieren. Het samen zijn. Vasten in de lijdenstijd. In plaats van koffie schenken, schenk ik aandacht. Aandacht aan datgene, Diegene die mij de ware troost kan schenken.
Gods liefde kreeg in Zijn Zoon ook een vaste tastbare vorm. Het Paasverhaal is het verhaal de liefde. Als ik in mijn stille tijd op zoek wil gaan naar de nabijheid van God en zijn vertroosting, mag ik proeven van die liefde. Mag ik mij daar door laten verkwikken. In Matteus 6:17-18 staat: ‘Maar als jullie vasten, was dan je gezicht en wrijf je hoofd in met olie, zodat niemand ziet dat je aan het vasten bent, alleen je Vader, die in het verborgene is. En jullie Vader, die in het verborgene ziet, zal je er voor belonen.’ Waar ik precies voor vasten ga, is tussen God en mij. Daar laat ik me hier dus verder niet over uit. Maar ik begin mijn dag niet meer met koffie maar met Zijn Woord. Word ik wakker met de verfrissing van koud water op mijn gezicht. Want Hij die mij gezalfd heeft, heeft mij lief.

‘Moge uw liefde mij vertroosten,
zoals u aan uw dienaar hebt beloofd.’
~ Psalm 119:76 ~

Een warm welkom voor mij is het wekelijkse bezoek aan het avondgebed op de donderdagen. Samen met een handje vol mensen zoeken wij de stilte en de aanraking van het Woord. Rusten wij in gebeden, zingen wij samen een lied van verlangen om zo Zijn nabijheid te ervaren. We worden ontvangen door de stilte en vertroost met de rust van het samen zijn. Voordat wij allen ons eigen weg weer gaan, drinken wij samen thee, maar avond wordt altijd geopend met dit antwoord-gebed:

Mijn lijflied is een serie tekeningen en gedachten voor een vrij en eigen project, geïnspireerd door #inktober52. Elke week van 2024 een nieuw woord ter inspiratie om eigen woorden en lijnen te geven aan het ‘lijflied‘ dat tijdens mijn langdurige ziekteproces gezongen wil worden. Dit is de gedachte bij het woord van week 6.